Op de foto

december 2015

Op een zondagmorgen in december, de miezerregen maakt langzaam plaats voor spaarzaam blauw-gestreepte grijze luchten, stap ik in de auto op weg naar de Kop van Zuid. We hebben om half elf afgesproken, ik in twee outfits, eentje voor het net en eentje voor het gewone, en Anne-Roos met een fototoestel en statief. Ik arriveer iets te vroeg en laaf mij toeristisch aan de omgeving van Hotel New York. Wat oogt de stad werelds en groots. Wat verspreidt het water een air van onverschilligheid als ik in de richting van de havens kijk. Stroomopwaarts ziet de Maas er kwetsbaar uit, in tweeën gesplits door het Noordereiland. Aan de overkant, op Katendrecht, staat een rij loodsen in het stramien van hipster cool.

Anne-Roos arriveert in gezelschap van Patrick, haar compagnon. Voor het eventuele extra licht dat misschien nodig is. Of voor de gezelligheid van de zondagmorgen? In eerste instantie blijft hij meer op de achtergrond, reikt zijn fototoestel aan als Anne-Roos dat vraagt en maakt ondertussen zelf foto’s van de omgeving. Recht naar boven langs de lantaarnpaal, recht naar beneden op de stenen. Ze roken beiden, lege hulzen filtersigaretten worden zo af en toe voorzien van een lading tabak. Het enthousiasme van de jonge fotografe spat er vanaf. Dat we straks, als extraatje, samen op een Polaroidfoto gaan. Dat ze met haar foto’s authenticiteit zoekt in haar modellen. Dat ze eigenlijk voornamelijk buiten portretfoto’s wil maken. Dat we eerst een paar wideshots maken en dan later ook wat close-ups. Ik zeg dat ik me voel alsof ik naar de tandarts ga - een ongemakkelijke angst voor het oordeel van de ander over mijn lichaam. Dat laatste zeg ik niet, maar bedenk ik in de auto op de terugweg. Patrick heeft dat met kappers.

Anne-Roos heeft zich goed voorbereid. Ze heeft mijn site bezocht, gezien dat ik iets met poëzie en kunst heb, zij heeft de kunstacademie gedaan. Ze herinnert zich mij uit de verhalen van haar moeder, een paar maanden eerder. Ze weet dat ik overweeg andere wegen in te slaan. Later zal ze zich afvragen of Chinezen anders denken, meer met hun rechterhersenhelft, omdat hun schrift bestaat uit 5000 afbeeldingen. Ik antwoord dat ze naar mijn weten niet creatiever zijn dan wij, dus dat het waarschijnlijk niet zo werkt.

We overleggen over een geschikte setting. Steken we over, richting stad? Pakken we de kade van Katendrecht? We kijken eens om ons heen en zien dat we de perfecte plek al hebben gevonden. De tuien van de Erasmusbrug, het blauw van de lucht - mijn blauwe colbert matcht goed, ik krijg een compliment voor de kleurkeuze. Of heeft je vrouw die uitgezocht? Dan beginnen de aanwijzingen. Kijk eens in de lens, een beetje meer naar links, naar het water, in de lens, nog een, mooi, dat is goed, de armen over elkaar, naar rechts, dit lijkt heel dichtbij, maar het is een wijdhoeklens. Nog een paar.

Foto’s: Anne-Roos Rading
Foto’s: Anne-Roos Rading

Een wat kalende vijftiger in trainingsbroek passeert, draait zich dan om en zegt dat je prachtige foto’s kunt maken van een dakterras bij het hotel verderop. Je kijkt daar van boven Rotterdam in. Ze vinden het leuk als er jonge mensen komen. Ze vinden het leuk als je daar foto’s maakt. We krijgen een kaartje van het hotel en gaan op pad. De werkelijkheid past zich niet helemaal aan. Ja, er is een dakterras, maar deze is gesloten in de ochtend. Anne-Roos zet Serge, de Limburgse duty manager die erbij gehaald wordt, licht onder druk. Deze meneer, wijzend naar mij, is helemaal uit Hellevoetsluis gekomen en nu kunnen we het dakterras niet op. Het is aan hem om nee te zeggen, verklaart ze later. Het dakterras blijft gesloten, maar hij heeft een kamer vrij op de 23ste verdieping. Wellicht dat dat iets is? Mooi uitzicht. Of eens van ons fan is van van Ajax? Hij wijst naar de Kuip. Dan de teleurstelling - er is geen balkon. Toch wat foto’s maken, nu in mijn casual outfit.

In de hotelkamer is het tijd voor de Polaroidcamera en een foto van ons drieën. Of Serge die wil maken? Een druk op de knop, wachten tot de foto eruit is en dan snel de afdruk opbergen in een donkere ruimte. Anne-Roos heeft er plezier in, ook als Patrick later een tweede Polaroidfoto maakt van ons twee. Een ouderwets aandoende opwinding over de magie van een foto. Toch is er iets veranderd. Het duurt nu 35 minuten voor de foto toonbaar is, waar de Polaroid vroeger juist glorieerde dankzij het genot van instant resultaat. De techniek verdwijnt niet, maar details veranderen en het verhaal past zich aan. Van wegwerpfoto’s naar kunstfoto’s.

Buiten het hotel nog een laatste paar foto’s en dan zit het erop. Meer van hetzelfde is onnodig. We hebben goede foto’s, zegt Anne-Roos. Jammer dat het voorbij is. Een gedachte die ik bij het verlaten van de tandarts nog nooit heb gehad.