2024 WOII en het tijdperk daarvoor en daarna, maar nu vanuit Italiaans perspectief. Bijna het tegenovergestelde van de ervaring van Simone de Beauvoir - misschien dat het door de leeftijd komt, misschien door het land, maar Natalia Ginzburg beleeft de oorlog beduidend minder 'existentialistisch'. Ze vertelt opgeruimd en met een sardonisch plezier over de onhebbelijkheden van haar ouders, over de trots als vrienden of familieleden in het verzet blijken te zitten. Tegelijkertijd kom je heel weinig te weten over het hoe of waarom. Er wordt gekeken, geluisterd, maar niet gepsychologiseerd. En wie Natalia Ginzburg zelf in al dit familiegeweld is - daar kom je helemaal weinig over te weten.