Boekensteunen vanaf 2014

Blader door de jaren:

Zoek naar boeken

13 boeken gelezen in 2024

  1. Ali Smith: Summer

    2024 Het laatste deel van de seizoenencyclus van Ali Smith, waarin ze, dicht op de huid van de tijd, tijdloze verhalen over de tijd van de mensen die nu leven, vertelt. Er is corona en de hoofdpersonen van de eerdere delen komen voorbij. Het zijn er voor mij net iets te veel, met daarbij nog nieuwe figuranten, om het allemaal in een keer te kunnen volgen. Dus nog zeker een keer herlezen.

  2. Hiroko Oyamada: De fabriek

    2024 Drie Japanners komen te werken in de Fabriek, een conglomeraat zo groot, dat het een eigen stad vormt. De drie hebben niets met elkaar van doen, maar op het metaniveau van Hiroko Oyamada worden ze verenigd in de volstrekte zinloosheid van hun werk. Een zinloosheid die zich, helaas, doorzet in de taal en de opzet van deze novelle.

  3. Christian Cooper: Better Living Through Birding

    2024 Notes From a Black Man in the Natural World is de subtitel van deze autobiografie. En niet alleen black, maar ook nog gay. En een schrijver van comics in het superheldengenre. Opgegroeid in een (gebroken) gezin uit de middenklasse, in de jaren 60/70 in New York. En dus een fervent en hartstochtelijk vogelaar. Kortom, een fascinerende mix voor een autobiografie, ook al had ik nog nooit van Christian Cooper gehoord. Wat het betekent om zwart te zijn in Amerika, in Zuid-Amerika, in Afrika, in Australië, in Europa, in Azië - het is steeds een net wat ander perspectief op zijn huidskleur, en in mindere mate op zijn seksualiteit, waardoor hij, eigenlijk gewoon een typische hoogopgeleide middenklasser in de culturele sector, zich toch steeds net wat anders moet verhouden tot de macht als een generatiegenoot met een witte huidskleur. Zonder de nuance uit het oog te verliezen, vertelt hij zijn levensverhaal met steeds weer al die bijzondere vogels die gespot moet worden. Elk seizoen opnieuw.

  4. Esther Kinsky: Verder kijken

    2024 Een persoonlijke zoektocht naar een verleden dat niet tot herleven te dwingen is. Het genot van samen kijken en zijn in een bioscoop blijft zoveel jaren later, buiten bereik. Ook als je er alles aan doet om in een Hongaars provinciestadje de oude bioscoop op te poetsen en te heropenen. Dit keer geen terreinroman, maar Esther Kinsky blijft ook hier weer ver weg van psychologie en emotie.

  5. Amal El-Mohtar, Max Gladstone: This Is How You Lose the Time War

    2024 Science fiction in poëtische, sprankelende zinnen; romantiek tussen de twee helden van de strijdende partijen, met daarbovenop een geniaal spel met het multiversum, waarbij de twee helden niet enkel door de tijd springen als ware tijd net zo 'bereisbaar' als de ruimte, maar ook nog eens door alle mogelijke werelden, waarin het bijvoorbeeld altijd weer afwachten is of men Romeo & Julia als een komedie of als een drama opvoert. Een verhaal rijk aan details, waarbij het grotere plaatje slechts vaag zichtbaar wordt in de brieven die Blue en Red elkaar schrijven. De twee schrijvers, Amal El-Mohtar en Max Gladstone, hebben zich uitgeleefd - alsof Anne Carson zich in tweeën heeft gesplitst.

  6. Dorthe Nors: Spiegel spiegel schouder

    2024 Vrouw van in de veertig met laag zelfbeeld probeert zich staande te houden in Kopenhagen, en bij de autolessen in het bijzonder. Veel meer is er niet over te melden.

  7. George Perec: Ruimten rondom

    2024 Wat een briljant boek weer van Georges Perec - speels, erudiet en observerend struint hij door de ruimte van een pagina, van een kamer, van Parijs en de wereld. Neem dit hoofdstukje over trappen:
    We denken niet genoeg aan trappen.
    Niets was mooier dan het trappenhuis in de huizen van weleer. Niets is lelijker, kouder, vijandiger, benepener in de flatgebouwen van tegenwoordig.

    We zouden moeten leren meer in het trappenhuis te leven. Maar hoe?

  8. Arjen van Veelen: Rotterdam; een ode aan inefficiëntie

    2024 Politiek, de haven, herinneringen, stakers, het toeslagenschandaal - Arjen van Veelen biedt een (somber) rijkdom aan zowel journalistieke als persoonlijke verhalen in korte hoofdstukken. Met als hoofdpersoon, naast de auteur zelf, de container. Deze logistieke vondst heeft onder het mom van efficiëntie de wereld tot een groot handels- en consumentenplatform gevormd, waarbij uiteindelijk de mens versuft en verdoofd het onderspit delft. Toch blijft er ook altijd de mogelijkheid om zelf actie te ondernemen en jezelf nog enigszins meester van je eigen wereld te voelen.

  9. Fernando Aramburu: Het tellen van de dagen

    2024 Toni, 55 jaar oud, heeft wel zo'n beetje genoeg van zijn leven. Dus besluit hij over een jaar zelfmoord te plegen. Dat geeft hem de gelegenheid om een jaar lang zijn zelfhaat, zijn cynisme, zijn armoedige pogingen om van zijn zoon te houden, zijn moordende haat tegen zijn ex, te noteren. Wij genieten om weergaloze wijze mee. Want onder al die zelfhaat zit, zo krijg je ondanks alles mee, wel degelijk een normaal, misschien zelfs wel sympathieke man. Terwijl de zinnen druipen van niets-ontziende eerlijkheid, over een mislukte beer van een zoon zonder al te veel intelligentie, over zijn vrouw de radio-presentatrice die erg hard haar best doet geen taalfouten te maken, over zijn eerste liefde die nooit over hem is heen gekomen en nu plots weer opduikt in zijn leven, over zijn beste vriend Kunstpoot, met wie het heerlijk is om cynisch de wereld te bespreken, ontstaat er een portret van een man die in de rouw is en moeite heeft zijn leven weer op te pakken. En waarom zou hij ook? Een absolute aanrader.

  10. Ewoud Kieft: Concerto

    2024 Concerto gaat over DE (tweedehands) platenzaak van Nederland. Als tiener struinde ik er samen met een vriend de bakken door, nadat we door mijn vader vanuit Apeldoorn in alle vroegte op metrolijn Gein afgezet waren - mijn vader door naar zijn werk, en wij al voor negenen in het centrum. Als we dan 's avonds weer thuis waren, dan begon het werkelijke ontdekken van het vinyl dat we aangeschaft hadden. Hoe goed was muziek, ontdaan van de charme van Concerto zelf? Bleef de naald ergens haperen, zodat de muziek voor eeuwig in de herinnering een tik had, een signaal dat je moest opstaan om de naald enkele groeven verder te zetten? Deep Purple met Made in Japan, Ian Gillan met Glory Road - voor altijd verbonden met deze iconische platenzaak. Het zijn herinneringen die boven kwamen bij het lezen van deze biografie van de platenzaak. Die uiteindelijk in handen kwam van de eigenaar van ons eigen Apeldoornse Plato. Om de cirkel mooi af te ronden.

  11. Dirk de Wachter: De kunst van het ongelukkig zijn

    2024 Dirk de Wachter weet het zelf ook donders goed. Hij is, in ieder geval in dit werk, een pastoor die zijn geloof verkondigt. Een mens is niet op aarde om het geluk na te streven, maar om zin te geven. Een zinvol bestaan betekent dat je, als je gelukkig bent en overvloed kent, er bent voor anderen. Een oprechte overtuiging van een bevlogen psychiater. Die ons ook de les meegeeft dat we zullen moeten praten en praten, opdat verdriet niet verhardt en tot verbittering leidt.

  12. Annie Ernaux: De schaamte & De jongeman

    2024 Twee sterk autobiografisch getinte novellen - ooit zullen we hopelijk al het werk van Annie Ernaux in een bundel bij elkaar hebben. Juist in de samenhang van deze novelles (en ook in De jaren), zie je de hoe de schrijfster zich ontworstelt aan de beperkte, maar liefdevolle, leefwereld van haar jeugd. Waar De schaamte gaat over een ruw ontwaken, wanneer ze op 12-jarige leeftijd plots ervaart dat haar wereld minderwaardig is. De jongeman gaat bijna over het tegenovergestelde, een dikke middelvinger naar wat de wereld van haar denkt. Er zitten, hoe dun de boekjes ook zijn, veel leven, geschiedenis en observaties in. Ze blijft dicht op feiten en objecten, verwacht bij haar dan ook geen uitgebreide bespiegelingen over haar rooms-katholieke opvoeding, eerder korte knikjes met het hoofd naar hoe het was. En dat dit blijkbaar goed was.

  13. Johan Harstad: Max, Mischa en het Tet-offensief

    2024 Schitterend epos, alle ruim 1200 pagina's de moeite waard. Wat een oog voor detail. Wat een vertellersplezier. Wat een melancholie. Herlezen in 2024 (5 jaar later). Wat me was bijgebleven bleek slechts een deel van het verhaal. De liefde tussen Max en Mischa was nog net zo mooi als ik me herinnerde; de taal bijna nog muzikaler, met al die zinnen die ritmisch kloppen (wat een prestatie ook van de vertalers, Edith Koenders en Paula Stevens) en hameren op het aambeeld van een bevoorrecht leven aan het einde van de 20ste en het begin van de 21ste eeuw. De verhalen van Owen echter was ik grotendeels vergeten, terwijl ze toch een belangrijk deel van het boek vormen. Het geheugen is een raar ding, dat bleek maar weer eens. Goed dus om het te herlezen. Is het nog steeds het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb? Tja, dat is dan de enige kleine teleurstelling - het is nog steeds prachtig en subliem, maar het mooiste? Daarvoor is het misschien (voor mij) te verhalend. Wat helemaal niets afdoet aan de kwaliteit van Max, Mischa en het Tet-offensief!